“Δεν φταις εσύ” (Το τέλος της τοξικής ενοχής) είναι ο τίτλος του βιβλίου(εκδ. Key books) της Έφης Κονταξή που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Μέσα από το βιβλίο “μας καθοδηγεί να κατανοήσουμε την αληθινή φύση της ενοχής. Αποκαλύπτει ότι, παρόλο που η ενοχή μπορεί να φαίνεται δυσάρεστη, είναι ένα συναίσθημα που εξυπηρετεί έναν σκοπό. Όταν, όμως, γίνεται τοξική, αρχίζει να δηλητηριάζει τη ζωή μας, καθιστώντας μας ανήμπορους να προχωρήσουμε μπροστά.”


Η συγγραφέας που δηµιούργησε στην Αθήνα το κέντρο αυτογνωσίας, προσωπικής ανάπτυξης και εκπαίδευσης «Η Τέχνη του Ζην», μίλησε στην εκπομπή Ennitime is a good time του Sport fm 89,5 για το βιβλίο, την ενοχή και το πως θα τη κάνουμε να λειτουργήσει θετικά


Ακούστε την συνέντευξη

Ποια είναι η Έφη Κονταξή


“Το παιδικό µου όνειρο ήταν να γίνω νοσοκόµα. Η εφηβική µου πρόθεση ήταν να γίνω διπλωµάτης και γι’ αυτό σπούδασα Πολιτικές Επιστήµες στη Νοµική Σχολή Αθηνών. Η ζωή σύντοµα µου έδειξε πως οι πληγές που ήθελα από µικρή να θεραπεύω ήταν µέσα µου και η συµφιλίωση των λαών που ονειρευόµουν ήταν πρωτίστως η ανάγκη µου να φέρω την ειρήνη ανάµεσα στα κατακερµατισµένα µου κοµµάτια, αποτέλεσµα αυτών των πληγών.
Η αυτογνωσία ήταν για εµένα ένας έρωτας µε την πρώτη µατιά, που ακόµη τον ζω και τον φροντίζω µε όλο και περισσότερο πάθος. Έκανα σπουδές στη Θεραπευτική Συµβουλευτική, ήρθα σ’ επαφή µε πληθώρα προσεγγίσεων στην ψυχολογία και την προσωπική ανάπτυξη και τις αξιοποίησα µέσα από την οπτική του ευρύτερου συνθετικού θεραπευτικού µοντέλου.
Δηµιούργησα στην Αθήνα το κέντρο αυτογνωσίας, προσωπικής ανάπτυξης και εκπαίδευσης «Η Τέχνη του Ζην» µε όραµα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να έρχονται σε επαφή µε τη σκέψη-βίωµα ότι «Η επιβίωση είναι ένστικτο, αλλά η Ζωή είναι Τέχνη!». Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο γιατί ένιωσα πως πολλοί, όπως κι εγώ, έχουν την πληγή της τοξικής ενοχής και ήθελα τα λόγια µου να πάρουν το σχήµα αυτής της πληγής και να τo γεµίσουν µε συµπόνια, αγάπη και ησυχία.
Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα που όλοι έχουμε νιώσει. Πόσοι, όμως, έχουμε αναρωτηθεί αν είναι δικαιολογημένη ή αν μας έχει «επιβληθεί»;


Η Έφη Κονταξή μέσα από το δεν φταις εσύ μας καθοδηγεί να κατανοήσουμε την αληθινή φύση της ενοχής. Αποκαλύπτει ότι, παρόλο που η ενοχή μπορεί να φαίνεται δυσάρεστη, είναι ένα συναίσθημα που εξυπηρετεί έναν σκοπό. Όταν, όμως, γίνεται τοξική, αρχίζει να δηλητηριάζει τη ζωή μας, καθιστώντας μας ανήμπορους να προχωρήσουμε μπροστά.

Στο βιβλίο αυτό μαθαίνουμε:

    Πώς να αναγνωρίζουμε την τοξική ενοχή και να τη διαχωρίζουμε από την υγιή.
    Τις βαθύτερες αιτίες πίσω από την εμφάνιση της ενοχής.
    Πρακτικές μεθόδους για να την αποδεχθούμε και να τη διαχειριστούμε.
    Πώς να επιτρέπουμε στην ενοχή να λειτουργεί ως οδηγός για θετικές αλλαγές, αντί να μας καθηλώνει.

Όπως ένας μηχανικός γνωρίζει πώς να διορθώνει τα προβλήματα ενός αυτοκινήτου για να το επαναφέρει σε λειτουργία, έτσι και ο καθένας μπορεί να γίνει γνώστης των συναισθημάτων του. Το βιβλίο αυτό μας προσφέρει τα εργαλεία για να επισκευάσουμε την «ψυχική μας μηχανή» και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας χωρίς τοξικά εμπόδια. Αποκτώντας τον έλεγχο της ενοχής, θα μπορέσουμε να πάρουμε ξανά στα χέρια μας το τιμόνι της ζωής μας και να κατευθυνθούμε προς το μέλλον που εμείς επιθυμούμε. Είστε έτοιμοι να απαλλαγείτε από την τοξική ενοχή και να ζήσετε με περισσότερη αυτοπεποίθηση και ελευθερία;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Αν η τιμωρία που ακολούθησε τα παιδικά σου λάθη ή ό,τι έγινε αντιληπτό από τους φροντιστές σου ως λάθος, σφάλμα ή έλλειψη συνοδεύτηκε από ντροπή, μειωτική συμπεριφορά και υποτίμηση, θα έχεις συνδέσει επικίνδυνα την ενοχή με την ντροπή και θα κλειδώνει η μία με την άλλη. Η ενοχή έχει να κάνει με κάτι που έκανες, η ντροπή, που την ακολουθεί, έχει να κάνει με το ποιος είσαι επειδή κάτι έκανες. Η ενοχή θα μπορούσε και να σταματάει εκεί. Στη συνειδητοποίηση, δηλαδή, πως έχει γίνει η παραβίαση κάποιου κανόνα, που τώρα, όπως είπαμε, έχεις να δεις τι θέλεις ή τι πρόκειται να γίνει με αυτό. Ακόμα και με συνέπειες, αν υπάρχουν. Αντέχονται συνήθως οι συνέπειες».

«Η παιδική συνείδηση είναι, όπως καταλαβαίνεις, εκείνα τα κεφάλαια που γράφτηκαν στη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας και περιέχουν τις οδηγίες που έλαβες από τους φροντιστές που σε μεγάλωσαν. Οι οδηγίες αυτές ήταν πότε σαφείς και ρητά διατυπωμένες και πότε γράφονταν μέσα από το παράδειγμα ζωής που σου έδιναν, ακόμα κι αν με τα λόγια σού τα έλεγαν αλλιώς. Μπορεί, π.χ., ένας γονιός να σου έλεγε να έχεις θάρρος, να μιλάς, να διεκδικείς ό,τι σου αξίζει, να φαίνεσαι, να προοδεύεις, αλλά εκείνος να είχε μια στάση φοβική, στάση ντροπής, να έζησε σαν να μην είχε το δικαίωμα να λάβει κι άλλο χώρο γύρω του, να αναπτυχθεί, να επιτύχει. Τι πιστεύεις ότι έλαβες ως οδηγία; Αυτό που άκουσες ή αυτό που είδες»;

«Η επιθυμία σου να ανήκεις, θυμήσου, έρχεται για να ικανοποιήσει, σύμφωνα με μια αρχέγονη μνήμη σου, την ανάγκη σου για επιβίωση, βιολογική ή ψυχική. Και για χάρη αυτής της επιβίωσης υπάρχει ο κίνδυνος να δώσεις πολύ περισσότερα από αυτά που πρόκειται να πάρεις. Γιατί κάποιες σχέσεις, κάποιες ομάδες, κάποιες κοινωνίες, για να μπορείς να ανήκεις σε αυτές, να σε δέχονται, να σε αγαπούν, να σε θεωρούν μέλος τους, θα σου ζητήσουν να αφήσεις δύο εξίσου σημαντικές ανάγκες σου, την ελευθερία και τη μοναδικότητά σου.
Ελευθερία σημαίνει να μπορείς να έχεις τον βαθμό σύνδεσης που επιθυμείς, την εγγύτητα ή την απόσταση που σου ταιριάζει και το δικαίωμα να αποχωρείς.
Μοναδικότητα σημαίνει να παραμένεις ο εαυτός σου, όπως είσαι και όπως εξελίσσεσαι, ακόμα και όταν αυτό διαφέρει από τους άλλους ή από τις προσδοκίες της ομάδας».

Περισσότερα :

https://www.efikontaxi.gr/