Η πρώτη φορά που χαρακτηρίστηκε «Ημέρας της Γυναίκας», ονομαζόταν «Εθνική Ημέρα της Γυναίκας» στις 28 Φεβρουαρίου του 1909 στη Νέα Υόρκη, όπου διοργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής κατόπιν εισήγησης της Τερεζα Μαλκίελ. Αν και υπήρξαν ισχυρισμοί ότι η μέρα γιόρταζε την διαμαρτυρία των εργατριών στην κατασκευή ενδυμάτων στην Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου του 1857, οι ερευνητές τους καταρρίπτουν ως μύθο.

Στις 19 Αυγούστου 1910 διοργανώθηκε Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών ως πρόδρομος της γενικής συνάντησής της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής Κοινότητας στη Κοπεγχάγη της Δανίας. Εμπνευσμένη εν μέρει από τους Αμερικανούς σοσιαλιστές, η Γερμανίδα Σοσιαλίστρια Λουίζε Τσίτς πρότεινε την καθιέρωση μιας ετήσιας Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας και υποστηρίχθηκε από τη συνάδελφο σοσιαλίστρια και αργότερα κομμουνίστρια ηγέτιδα Κλάρα Τσέτκιν, υποστηριζόμενη από την Κέιτ Ντούκε χωρίς όμως να καθοριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία. Οι αντιπρόσωποι (100 γυναίκες από 17 χώρες) συμφώνησαν με την ιδέα ως μέσο προώθησης των ίσων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του εκλέγειν για τις γυναίκες. Το επόμενο έτος, στις 19 Μαρτίου 1911, η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σηματοδοτήθηκε για πρώτη φορά με τη συμμετοχή πάνω από ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στην Αυστρία, τη Δανία, τη Γερμανία και την Ελβετία. Μόνο στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία υπήρξαν 300 διαδηλώσεις. Στη Βιέννη, οι γυναίκες παρέλασαν στην Ρίνγκστρασσε και σήκωσαν πανό για να τιμούν τους μάρτυρες της Κομμούνας των Παρισίων. Οι γυναίκες ζήτησαν να τους δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και της κατοχής δημοσίων αξιωμάτων. Διαμαρτυρήθηκαν επίσης κατά της διάκρισης λόγω φύλου στην εργασία .Οι Αμερικανοί συνέχισαν να γιορτάζουν την Εθνική Ημέρα της Γυναίκας την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου.

Τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν να γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο Διεθνές Γυναικείο Έτος του 1975. Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.

Μπορεί κάθε χρόνο να τιμούμε σε ολόκληρο τον κόσμο την παρουσία της γυναίκας και τον σημαντικό ρόλο της στην παγκόσμια κοινότητα, δυστυχώς κάθε χρόνο μετράμε και θύματα μιας ολοένα και αυξανόμενης βίας σε βάρος των γυναικών.


Το 2021 τελείωσε με 19 επίσημα καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες.


Το 2022 ξεκίνησε με αλλεπάλληλες υποθέσεις βιασμών και κακοποίησης να βλέπουν το φως της δημοσιότητας: από τη Γεωργία στη Θεσσαλονίκη, μέχρι το κορίτσι του κατηχητικού που βιάστηκε επανειλημμένα από τον παπά. Υποθέσεις που δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι γυναίκες που πέφτουν θύματα βιασμού δεν είναι συγκεκριμένου «τύπου» και ότι, όπως λέει και το σύνθημα, «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί».

Στις 20/2 είχαμε την πρώτη γυναικοκτονία για το 2022, μιας 79χρονης γυναίκας στα Γιάννενα, από τον σύζυγό της ενώ η δεύτερη πραγματοποιήθηκε στις 2/3 στη Θεσσαλονίκη, όπου μια 41χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε από τον πρώην σύντροφο της που ήταν και Χρυσαυγίτης.Η βία κατά των γυναικών δεν είναι καινούριο φαινόμενο.

Χρόνια τώρα, έρευνες αποκαλύπτουν πως στην Ελλάδα
• 1 στις 3 γυναίκες έχει πέσει θύμα σωματικής ή/και σεξουαλικής βίας τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της
• 9 στις 10 γυναίκες έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά στο χώρο εργασίας τους
• Κάθε χρόνο διαπράττονται 5.000 βιασμοί, αλλά μόλις 150 ακολουθούν τη νομική οδό.

Ίδια εικόνα χαρογραφεί τον παγκόσμιο χάρτη βίας κατά των γυναικών

Γιατί είναι η βία κατά των γυναικών ένα τόσο μαζικό φαινόμενο;

Γιατί η πατριαρχία καλά κρατεί, καθώς, ακόμα και σήμερα, η γυναίκα συνεχίζει να θεωρείται στην ουσία κατώτερη από τον άντρα. Και στο σύστημα στο οποίο ζούμε οι «ανώτεροι» και ισχυροί ασκούν με πολλούς τρόπους βία σε αυτούς που θεωρούν κατώτερους και ανίσχυρους (εργοδότες προς εργαζόμενους, ντόπιοι σε μετανάστες, λευκοί σε μαύρους, στρέιτ σε ΛΟΑΤΚΙ, άντρες σε γυναίκες, κ.α.).

Δυστυχώς, πολλοί θεσμοί τροφοδοτούν τα πατριαρχικά στερεότυπα και τα αναπαράγουν.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει.

Ολο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας λένε τα εγκλήματα κατά των γυναικών με το όνομά τους, αντιδρούν και κινητο- ποιούνται.

Τα κινήματα αυτά δίνουν με τη σειρά τους θάρρος και δύναμη σε όλο και περισσότερες γυναίκες που πέφτουν θύματα βίας να κάνουν καταγγελίες δημόσια (το είδαμε με το κίνημα #Μetoo παγκόσμια, αλλά και στην Ελλάδα), και να παλέψουν ενάντια στους βιαστές και κακοποιητές τους.
Μέσα από τα κινήματα αυτά έχουμε καταφέρει να ασκήσουμε τέτοιες πιέσεις ώστε να καταδικαστούν μια σειρά γυναικοκτόνοι και βιαστές που διαφορετικά θα γλίτωναν ή θα έπεφταν στα μαλακά (π.χ. υπόθεση Ελένης Τοπαλούδη). Εχουμε καταφέρει να κάνουμε εξαιρετικά δύσκολη τη συγκάλυψη εγκλημάτων όπως ο βιασμός της Γεωργίας Μπίκα (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) από μια ομάδα πλουσιόπαιδων, καθώς επίσης και να οδηγηθούν στα δικαστήρια άνθρωποι που θεωρούνταν «ανέγγιχτοι» όπως ο Λιγνάδης, ο Φιλιππίδης, κ.α..
Την ίδια στιγμή, τα κινήματα επηρεάζουν και αλλάζουν συνειδήσεις ευρύτερα.Για παράδειγμα, η ενδοοικογενειακή βία δεν θεωρείται πια ιδιωτική υπόθεση του ζευγαριού, αλλά έγκλημα σε βάρος των γυναικών (όπως αναγνωρίζεται και νομικά από το 2006), στο οποίο ο περίγυρος, η κοινωνία πρέπει να παρεμβαίνει και το έγκλημα να καταγγέλλεται.

Οι γυναικοτονίες και οι βιασμοί δεν αντιμετωπίζονται ως εγκλήματα πάθους, αλλά ως έμφυλα εγκλήματα, χωρίς να δίνεται καμία απολύτως δικαιολογία για τον θύτη. Ένα από τα αιτήματα των γυναικών, των Μαχητικών και Ελεύθερων, είναι να αναγνωριστεί η γυναικοκτονία στον ποινικό κώδικα ως διακριτό αδίκημα, χωρίς το ελαφρυντικό του «εν βρασμώ ψυχής».


Η δύναμη των κινημάτων είναι τεράστια. Είναι βασικός μηχανισμός στην εξέλιξη των κοινωνιών, που τους επιτρέπουν να κάνουν βήματα και, κάτω από κάποιες συνθήκες, άλματα προς τα εμπρός.
• Μέχρι πριν από 40 χρόνια (το 1982), στο «οικογενειακό δίκαιο» ο άντρας θεωρούνταν κεφαλή της οικογένειας με δικαίωμα να αποφασίζει για τα πάντα που αφορούσαν το συζυγικό βίο.
• Μέχρι πριν 70 χρόνια (1952), οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι (πλην κάποιων εξαιρέσεων).
• Στην πρώτη γυναίκα υφηγήτρια της ιατρικής σχολής Αθηνών, οι φοιτητές φώναζαν «στην κουζίνα, στην κουζίνα». Αρνούνταν να τους κάνει μάθημα μια γυναίκα, με αποτέλεσμα να απολυθεί τελικά από το πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά άλλαξαν και η κοινωνία προχώρησε μπροστά μέσα από τους αγώνες και τα κινήματα των γυναικών και των εργαζομένων συνολικά, που διεκδικούσαν ίσα δικαιώματα για γυναίκες και άντρες. Καταλυτικό ρόλο στη γέννηση και στη διαμόρφωση αυτών των ιδεών και αυτών των κινημάτων, έπαιξε η Αριστερά.

Η ανισότητα είναι στη βάση της οικονομική, γιατί η θέση της γυναίκας στην κοινωνία σε όλες τις εποχές καθορίζεται από τη θέση που έχει στο οικονομικό σύστημα (πόσο κέρδος του φέρνει).Η έμφυλη βία είναι μια πτυχή αυτής της ανισότητας που φα- νερώνει πως απέχουμε πολύ από την πραγματική ισότητα ανδρών και γυναικών.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, σε παγκόσμιο επίπεδο οι γυναίκες αμείβονται κατά μέσο όρο 32% χαμηλότερα από τους άντρες.


Ακόμα και στην ΕΕ, -στην οποία ανήκουν κάποιες χώρες «προ- χωρημένες» σε θέματα ισότητας των φύλων- το εισόδημα των γυναικών είναι κατά μέσο όρο 14,1% χαμηλότερο από αυτό τον ανδρών.
Την ίδια στιγμή, η απλήρωτη εργασία των γυναικών (οικιακές εργασίες, φροντίδα παιδιών, ηλικιωμένων και άρρωστων μελών της οικογένειας) υπολογίζεται ότι ανέρχεται σε 10 τρισε- κατομμύρια δολάρια ετησίως (γύρω στο 1/8 του παγκόσμιου ΑΕΠ)! Είναι υπηρεσίες που θα έπρεπε στο μεγαλύτερο μέρος τους να παρέχει το κράτος και να πληρώνουν οι εργοδότες και τα ασφαλιστικά ταμεία – στο υπόλοιπο μέρος τους θα πρέπει προφανώς να μοιράζονται ισότιμα σ’ ένα ζευγάρι.Οι αγώνες μας μονόδρομοςΟι χαμηλότεροι μισθοί και η απλήρωτη εργασία των γυναικών μεταφράζεται σε τεράστια κέρδη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις πολυεθνικές που ελέγχουν την οικονομία και κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Την ίδια στιγμή, η ανισότητα των φύλων κρατά την κοινωνία δέσμια συντηρητικών και οπισθοδρομικών απόψεων και ενισχύει ιδεολογικά την Ακροδεξιά. Αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα και τον πραγματικό εχθρό στην κοινωνία, απέναντι στον οποίο όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι χρειάζεται να παλεύουμε ενωτικά.
Γι’ αυτό και οι άρχουσες τάξεις καλλιεργούν και αναπαράγουν τεχνητούς διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων. Σε αυτούς τους διαχωρισμούς και την καταπίεση των «αδυνάτων» από τους «ισχυρούς» βασίζεται όλο το σύστημα τους.


Η κοινωνία προχωρά μπροστά με αγώνες και κινήματα που αμφισβητούν την τάξη των πραγμάτων, την δύναμη και τις αξίες των ισχυρών.
Αυτά τα κινήματα και αυτούς τους αγώνες πρέπει να χτίσουμε σαν γυναίκες και σαν κομμάτι ενός ενοτικού παγκόσμιου κινήματος όλων των εργαζομένων και καταπιεσμένων ανθρώπων.

8 ΜΑΡΤΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

-ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

επιμέλεια Syn mag team