Ο Αngiuliano γεννήθηκε και μεγάλωσε στο πανέμορφο Ρέτζιο Εμίλια της Ιταλίας, τη γνωστή και ως «Τρικολόρ», αφού εκεί εγκρίθηκε η ιταλική σημαία το 1797.

• Σε πολύ μικρή ηλικία κατάλαβε πως το μεγάλο του πάθος ήταν να δημιουργεί ήχους και θορύβους από καθημερινά αντικείμενα.

• Στα 14 χρόνια του έστρεψε την προσοχή του στην τεχνολογία. Ξεκίνησε να χρησιμοποιεί αρχικά ένα Playstation και μετά έναν υπολογιστή κι ένα drum machine για να συνθέσει μουσική στο δωμάτιό του. Μεγάλη του επιρροή αποτέλεσαν οι δίσκοι «The Fat of the Land» των Prodigy και «Homework» των Daft Punk.

• Σχεδόν συγχρόνως άρχισε να πηγαίνει ευλαβικά σε όλα τα παράνομα raves που γίνονταν στη Β. Ιταλία. Η σκηνή γίνεται αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τον Enrico, που ξεκινάει να γράφει trance και minimal techno κομμάτια, μεταξύ των 140 και 155 BPM. Μάλιστα, κάποια από αυτά έγιναν πραγματικές underground επιτυχίες στα raves, όπου ξεκίνησε επίσης να παίζει.

• Κομμάτια του κυκλοφορούσαν από το 2009 σε γνωστές δισκογραφικές του χώρου. Η παγκόσμια αναγνώριση, όμως, ήρθε το 2015 με το remix που έκανε στο «Can You Hear Me» του DJ Boris, και φυσικά ακολούθησαν οι εμφανίσεις του σε γνωστά κλαμπ και φεστιβάλ.

• Πάρα πολλές κυκλοφορίες του έχουν βρεθεί στα πιο ευπώλητα του Beatport, ή αναδείχθηκαν ως «Κομμάτια της Χρονιάς». Όμως το remix που έκαναν με τη Charlotte de Witte στο κλασικό «The Age of Love» των Age Of Love έκανε ρεκόρ πωλήσεων, έγινε χρυσό και ψηφίστηκε ως το πιο αγαπημένο τραγούδι των dance music fans παγκοσμίως το 2022.

• Ο Enrico γνωρίστηκε με τη Charlotte de Witte σε κάποιο φεστιβάλ και τους έφεραν κοντά οι δυσκολίες του να είσαι DJ – τα τραγικά ωράρια, τα συνεχή ταξίδια, οι σκληρές απαιτήσεις μιας περιοδείας. Παντρεύτηκαν το 2022 και μοιράζονται συχνά στιγμές από τη ζωή τους στα social media.

• Ο Enrico είναι περφεξιονιστής – συνθέτει κυρίως για το dancefloor και ο ήχος του είναι αναγνωρίσιμος και υψηλού επιπέδου από πλευράς παραγωγής. Εντάσσεται, κατά βάση, στο πεδίο της techno και παλινδρομεί με ευκολία ανάμεσα στις μελωδίες και στο σκοτάδι.

• Δεν πιστεύει πως είναι καλλιτέχνης, αφού θεωρεί πως σήμερα είναι πολύ περίπλοκο το να αποφασίσεις τι είναι τέχνη και τι όχι. Όπως λέει, «η τέχνη γίνεται “τέχνη” όταν μπορείς να δεις τον αντίκτυπο ή την επίδραση που έχει στην κοινωνία. Μερικές φορές χρειάζονται δευτερόλεπτα, μερικές φορές αιώνες, μερικές φορές δεν συμβαίνει ποτέ».

• Θεωρεί πως τη στιγμή που συνδυάζεται η ακοή με την αφή και την όραση μπορείς να περάσεις σε ένα άλλο επίπεδο κατανόησης της μουσικής. «Όταν οι χαμηλότερες συχνότητες του ακουστικού φάσματος διασχίζουν τα όρια του ήχου και ενεργοποιούν το σώμα μέσω βαθιών δονήσεων (mechanoreception), προκαλώντας ταυτόχρονα γεωμετρικά κύματα στο νερό, τότε μπορείς όχι μόνο να ακούσεις και να νιώσεις, αλλά και να δεις πραγματικά τον ήχο».